Το εικόνισμα

 Τ Ο Ε Ι Κ Ο Ν Ι Σ Μ Α

Από μικρή μού τόλεγε συχνά η μητέρα. Την εικόνα του Ευαγγελισμού ψηλά στο εικονοστάσι την έφερε η Μανή απ' τη Σμύρνη το '22. Η εκ πατρός πολύξερη γιαγιά της, Ευαγγελία, μητέρα του παρασημοφορεμένου παππού μας, Γεώργιου Μαργαρίτη, που πολέμησε στον Σαγγάριο ποταμό. Μανή, μας λέγαν, πως σήμαινε γιαγιά στα τουρκικά.

Θυμάμαι την προγιαγιά να διηγείται με καμάρι: "Εγώ με σαράντα τουρκάκια πάλαιψα". Τα ξεγέλασε. Να μην ψάξουν στο πηγάδι, όπου είχε κρύψει στρατιώτες. Και τα κατάφερε. Μού έδωσαν το όνομά της. Και το εικόνισμα μαζί με την λεπτοκαμωμένη χειροποίητη προίκα μου, σαν έφυγα απ' το πατρικό μας στη Λέσβο.

Από τότε στο πατρογονικό κειμήλιο, στο παλιό, φθαρμένο και καπνισμένο κομμάτι ξύλου, βρίσκω αποκούμπι, στήριγμα, παρηγοριά. Αποτελεί κραταιά πηγή φωτισμού και δύναμης. Το παίρνω μαζί στα ταξίδια για προστασία. Στα δύσκολα γονατίζω μπροστά του, υψώνω τα χέρια κι εναποθέτω στα πόδια της Μεγαλόχαρης τις λαχτάρες της ζωής. Ποτέ δεν με απογοητεύει η Ευαγγελίστρια. Πάντα ανταποκρίνεται. Στην αλλαγή του χρόνου με την οικογένεια το κρατώ αγκαλιά και με κοιτάνε περίεργα οι υπόλοιποι. Στη συνείδηση μου το θεωρώ μέλος της οικογένειας.

Ξαφνικά πριν λίγο φαίνεται πως μου ήρθε μια εσωτερική παρόρμηση για τα αποκαλυπτήρια της ιστορίας του. Κι αποφασιστικά εν τάχει το κάνω. Τέταρτη γενιά, η γράφουσα, από Μικρασιάτες προγόνους, με την ίδια ζέουσα φλόγα στα στήθη αλλά σε λήθαργο τελευταία. Το έδωσα με αγωνία σε εκτιμητές έργων τέχνης. Με απογοήτευσαν. Δεν είχε καμία αξία, μου είπαν. Κολλημένη εικόνα από χαρτόνι πάνω σε ξύλο. Και μάλιστα δυτικής τεχνοτροπίας, διότι, γνωμοδότησαν οι αγιογράφοι, ότι ο άγγελος κρατάει κρίνο στο χέρι, κάτι που δεν υιοθετεί η Ορθόδοξη αγιογραφία.

Λογάριαζαν τεχνοκριτικά, μην υπολογίζοντας την πνευματική και συναισθηματική του αξία. Πόσο φορτισμένο ήταν με άγιες μνήμες, προσευχές, βιώματα, ξεριζωμούς, πόνο και αίμα. Αν προσέξει κανείς είναι τόσο αιθέριες και λεπτεπίλεπτες οι μορφές της Παναγίας και του Αρχάγγελου λες και ενσαρκώθηκαν απευθείας απ' την ουράνια σφαίρα.

Πριν λίγα χρόνια πήρα την εικόνα μαζί μου στο ταξίδι στα Ιεροσόλυμα, ανήμερα των Θεοφανείων. Την πήγα στη φυσική της θέση, στον κυριώνυμο ναό της Ναζαρέτ, χτισμένο πάνω από το σπίτι της Θεοτόκου, όπου πιστεύεται ότι έγινε ο Ευαγγελισμός της. Ένας ασκητικός ιερέας, άνθρωπος προσευχής, της διάβασε τους Χαιρετισμούς και την έθεσε προς προσκύνηση όλων. Το ξύλο με την κολλημένη εικόνα, εμβαπτισμένο στα βάσανα τεσσάρων γενεών, ζωοποιήθηκε, εξαγιάστηκε, πήρε χρίσμα πνευματικό. Μαζί κι η ζωή μου.

Είναι ο πλούτος μου.

Φυλαγμένος στο θησαυροφυλάκιο της ρίζας μου.

Το κλειδί του κρατώ καλά κρυμμένο.

Βαθιά.

Στην καρδιά.

Εύα Αρβανίτη-Μιχαλοπούλου

Προβολή στατιστικών και διαφημίσεων

Προώθηση δημοσίευσης

Όλες οι αντιδράσεις:

44Χατζηγρηγοριου Φωτούλα Φωτώ, Chrisa Kavoura και 42 ακόμη

10 σχόλια

13 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση